Quilotoa

The caldera on a clear, sunny day. / Kaldera w jasny, słoneczny dzień.

A sort of bean is harvested from this plant. /
Z tej rośliny zbiera się pewien rodzaj fasoli.

Illiza

This will be a short post. On Friday, I stayed the night at my friend Hannah’s very cool house outside of town. She offered to go with Evelyn and me to Quilotoa, the crater lagoon I mentioned in my last post, and let us stay the night at her place because it’s a bit closer. Early Saturday we made our way to Quilotoa, which took us a little more than three hours. There were a lot of curves in the road and we were going pretty fast, so I got a little nauseous.When we got there, it was rainy and surprisingly cold. After finding a hostel and having lunch, we hiked all the way around it, which took us a lot longer than I personally expected (I misjudged the distance). It is about 10 kilometers

Rainbow / Tęcza

around, and took us somewhat more than four hours to get all the way around it. The views were stunning, both those of the crater itself, and of the landscape around it, which was surprisingly varied. Also, towards the end, we were lucky enough to see the snow-covered twin peaks Illiniza in the distance. We were of course exhausted and freezing because of the ever colder weather, but it was something to have done. On Sunday, after breakfast, we walked down into the caldera, which took us somewhat less than a half an hour, then walked back up again, which took somewhat more than an hour, I think. I found that pretty grueling myself, and was constantly out of breath, due to the hike and the altitude. You also have the option of going down and up with a horse, but it costs ten dollars each way, which none of us was willing to pay. Once having climbed back up, we had a bite to eat and headed for the bus, which unfortunately left much later than planned. The trip back to Quito took us (Evelyn and me, Hannah went home) about five and a half hours – this time, we had to go a bit further because we didn’t go to Hannah’s place. And that was that!

One interesting thing that I can tell from the trip. In that region, nearly all women wear very similar clothing: a hat which in my opinion is similar to urban business men from the 1950s, braided hear, a sweater, a skirt and long socks. It also seemed that they were all wearing a similar blanket (like Scottish plaid). I heard them speaking in a mix of Spanish and Kichwa. On the hat: Hannah told me that each indigenous people has a slightly different type of hat. I didn't notice that before, because there are women in Quito with similar clothing who sell fruits and vegetables on the street. I'll have to try and look more closely in the future. In any case, I didn't take any pictures because I think that shows a lack of toward the people, but I'm sure that you can find pictures on Google.

In other news, this week I have to find participants for my research project (hopefully the database is working again!) and finally plan the trips. I don’t think it’ll happen by next weekend, but if not definitely next week.

(PL)

Ten post będzie krótki. W piątek nocowałem w bardzo fajnym domu mojej koleżanki Hannah poza miastem. Ona zaoferowała podróżować ze mną i Evelyn do Quilotoa, kaldery, o której wspomniałem w zeszłym poście, i też że spędzimy noc u niej, bo jej dom jest trochę bliżej celu podróży. Wcześnie w sobotę wybraliśmy się do Quilotoa, co potrwało trochę dłużej niż trzy godziny. Było dużo zakrętów po drodze i jechaliśmy całkiem szybko, więc było mi trochę niedobrze. Po przyjeździe i obiedzie powędrowaliśmy dookoła całej kaldery, co potrwało o wiele więcej niż się spodziewałem – cztery godziny (źle oceniłem odległość). Cały obwód wynosi mniej więcej 10 kilometrów. Widoki były przepiękne, nie tylko na krater, ale też na krajobrazy wokół, które były zaskakująco różne. Również mieliśmy dużo szczęścia i pod koniec wędrówki mogliśmy podziwiać z daleka bliźniacze szyty gór Illiniza. Oczywiście byliśmy wyczerpani i zmarznięci, ponieważ robiło się coraz zimnej, ale było to przeżycie, o którym później możesz opowiadać.

W niedzielę po śniadaniu zeszliśmy w dół krateru, co potrwało trochę mniej niż pół godziny, i wróciliśmy na górę, co sądzę, że potrwało trochę więcej niż godzinę. Ja uważałem, że to było dosyć trudne, i ciągle brakowało mi oddechu, częściowo przez samą wędrówkę i częściowo przez wysokość. Też można było jechać konno, ale nie chcieliśmy płacić 10 dolarów tylko za powrót. Kiedy byliśmy na górze, zjedliśmy trochę i wsiedliśmy do autokaru, który niestety opuścił miasto o wiele później niż według rozkładu jazdy. Powrót do Quito potrwał (dla Evelyn i dla mnie, Hannah wróciła do domu) około pięć i pół godziny– tym razem faktycznie musieliśmy jechać dalej. I to już koniec historii!

Jedna z ciekawostek, o którym mogę opowiedzieć: w tym regionie, prawie wszystkie kobiety noszą bardzo podobne ubranie: kapelusz w moim zdaniu jak miejscy biznesmani z lat pięćdziesiątych, warkocze, sweter, spódnice, i długie skarpety. Też wydawało mi się, że nosiły taki podobny koc (jak plaid we Szkocji). Słyszałem, że mówią w mieszance hiszpańskiego i kichwa. O kapeluszu: Hannah powiedziała mi, że każdy autochtonny lud ma trochę inny kapelusz. Nie zauważyłem tego, bo też są kobiety w Quito, które sprzedają owoce i warzywa na ulicy, które są podobnie ubrane. Muszę sprawdzić i poobserwować trochę bliżej. W każdym razie, nie robiłem żadnych zdjęć, bo uważam, że to nie pokazuje ludziom dużo szacunku, ale na pewno można znaleźć jakieś w googlu.

Oprócz tego, w tym tygodniu muszę znaleźć uczestniczki i uczestników do badania (mam nadzieję, baza danych już działa!) i wreszcie zaplanować podróż. Nie sądzę, żeby to zaczęło się w tym tygodniu, ale jak nie, to na pewno w następnym.