Mindo lindo

On Saturday I went with Nadine and Sarah, another volunteer at Asylum Access, to Mindo, located about two hours away from Quito. Mindo is a touristy village with different outdoor activities. The climate there is subtropical, so the flora and fauna are very different from Quito, and very beautiful.  What’s more, the hostel we stayed at was on a river and was surrounded by foliage – very rustic. Unfortunately, it started raining in the afternoon and didn’t stop until the middle of the night, so we didn’t do all that much, but we did go to the butterfly farm before lunch, which was about 30 minutes from our hostel. At the farm, they conserve regional species of butterflies and briefly show you the stages that a butterfly goes through in its metamorphosis. After that, you go into an area with a plethora of different, vibrantly colored butterflies. Two that stood out were the owl butterfly, which looks like owl eyes with its wings closed, and a bright blue-colored one whose name escapes me.

Cocoa tree / Drzewo kakaowca

Later in the evening we went for a tour of the small chocolate factory right by our hostel, where the owner’s brother gave us an overview of how chocolate is produced, from the beans to the bar. It is a much more time-consuming process than you would think. An interesting piece of trivia we learned there was that there are four different kinds of cocoa plants and that most chocolate is produced from the one, although gourmet chocolate is produced from the other three as well (mostly two).  Incidentally, Ecuador is the third largest producer of cocoa worldwide, although far removed from the Ivory Coast, number one. We got to see the trees themselves and also the different steps of production. Of course, any chocolate factory tour has to include a sample. At the end we were given a brownie and a bit of liquid chocolate. The chocolate wasn’t sweetened, but we were given sugar as well as different sauces that the factory produces from cocoa. Some of them weren’t bad at all!

On Sunday we just strolled around town and went to a small orchid garden where we were given a tour. Some of the orchids were tiny, some of them quite large, and they come in all different colors. Besides the orchids, we saw other subtropical plants that were interesting – one of them with pink bananas! There were also numerous brightly colored hummingbirds in the garden, which was part of the attraction, although we did also have some at our hostel, too. After that, Nadine and Sarah headed back to the hostel to pick up their belongings to go to the bus station and I went to a place to do some bird watching (I had decided to leave later). Unfortunately, it wasn’t anything special as you mostly saw the same birds that were in the orchid garden. Afterwards, I just sort of wandered around town, read a little bit, had lunch and waited for the bus.

Otherwise interesting: my research trips will start this week on Wednesday. I’ve spent most of my time at work recently organizing them and also writing the paper about the study. Here is my itinerary:

Ibarra: 22^nd – 23^rd

San Lorenzo: 23^rd – 25^th

Esmeraldas: 25^th – 28^th

I’ll be back in Quito on the 28^th, hopefully. Later, we’ll have the last set of workshops in Lago Agrio on the 15^th and 16^th of November. In each place, we will have two workshops, one with a male group, one with a female group. Half of the people should be people who have received some sort of help from Asylum Access, half who haven’t. I don’t think any study goes exactly according to plan, but hopefully it more more less will…

(PL)

W sobotę podróżowaliśmy do Mindo, które leży dwie godziny od Quito. Mindo to bardzo atrakcyjna turystycznie wieś oferująca różne aktywności w plenerze. Klimat tam jest subtropikalny, więc, flora i fauna są bardzo ładne i różne od tych w Quito. Ponadto, hostel, gdzie nocowaliśmy, leży na brzegu rzeki i ma dużo zieleni wokół – bardzo rustykalnie. Niestety, zaczął padać deszcz i nie przestało aż do nocy, więc nie robiliśmy zbyt wiele, ale przynajmniej zwiedziliśmy ogród motyli przed obiadem, który leży około 30 minut od naszego schroniska. W ogrodzie, pielęgnuje się regionalne gatunki motyli i prezentowane są fazy, przez które motyl przechodzi w metamorfozie. Potem, wchodzi się do hali z mnóstwem różnych kolorowych motyli.

Później wieczorem poszliśmy na wycieczkę po małej fabryce czekolady obok naszego zakwaterowania, gdzie brat właściciela krótko opowiedział nam, jak się produkuje czekoladę, od fasolki/nasienia/ziarna? do batonika. Jest to dłuższy proces niż myślałem. Tam nauczyliśmy, że są cztery gatunki kakao, ale większość czekolady produkuje się tylko z jednego. Ekwador jest trzecim największym producentem kakao na świecie, chociaż jego produkacja to nic w porównaniu z Wybrzeżem Kości Słoniowej. Po wstępie, mieliśmy szansę zobaczyć drzewa kakaowca i też kroki produkcji czekolady. Oczywiście, wycieczka musiała włączać kosztowanie czekolady, więc, dostaliśmy brownie i troszeczkę czekolady płynnej bez cukru. Do czekolady dali nam oczywiście cukier, ale także różne sosy, które fabryka produkuje z kakao - były bardzo smaczne!

W niedzielę tylko spacerowaliśmy po mieście i poszliśmy do ogrodu orchidei, gdzie rosły malutkie i duże różnokolorowe orchidee. Oprócz orchidei, znajdowały się tam inne ciekawe subtropikalne rośliny – na przykład jedna z różowymi bananami! Było też mnóstwo jasnokolorowych kolibrów w ogrodzie, co też stanowiło dodatkową atrakcję ogrodu.

Ponadto ciekawe: moje podróże badawcze rozpoczęły się w zeszłym tygodniu w środę. Ostatnio spędziłem większość czasu w pracy organizując je i też pisząc pracę o projekcie badawczym. Oto jest mój plan podróży:

Ibarra: 22. – 23.

San Lorenzo: 23. – 25.

Esmeraldas: 25. – 28.

Wrócę do Quito, mam nadzieję, dwudziestego ósmego. Później w listopadzie, zrealizujemy ostatnie warsztaty w Lago Agrio 15. i 16. listopada. W każdym miejscu, też w Quito, przeprowadzamy dwa warsztaty, jeden z mężczyznami, jeden z kobietami. Połową uczestników powinny być osoby, które otrzymywały jakąś pomóc z Asylum Access, połowa nie. Myślę, że żaden projekt badawczy nie przebiega dokładnie według planu, ale mam nadzieję, że mój mniej więcej będzie się z planem zgadzał!

Quilotoa

The caldera on a clear, sunny day. / Kaldera w jasny, słoneczny dzień.

A sort of bean is harvested from this plant. /
Z tej rośliny zbiera się pewien rodzaj fasoli.

Illiza

This will be a short post. On Friday, I stayed the night at my friend Hannah’s very cool house outside of town. She offered to go with Evelyn and me to Quilotoa, the crater lagoon I mentioned in my last post, and let us stay the night at her place because it’s a bit closer. Early Saturday we made our way to Quilotoa, which took us a little more than three hours. There were a lot of curves in the road and we were going pretty fast, so I got a little nauseous.When we got there, it was rainy and surprisingly cold. After finding a hostel and having lunch, we hiked all the way around it, which took us a lot longer than I personally expected (I misjudged the distance). It is about 10 kilometers

Rainbow / Tęcza

around, and took us somewhat more than four hours to get all the way around it. The views were stunning, both those of the crater itself, and of the landscape around it, which was surprisingly varied. Also, towards the end, we were lucky enough to see the snow-covered twin peaks Illiniza in the distance. We were of course exhausted and freezing because of the ever colder weather, but it was something to have done. On Sunday, after breakfast, we walked down into the caldera, which took us somewhat less than a half an hour, then walked back up again, which took somewhat more than an hour, I think. I found that pretty grueling myself, and was constantly out of breath, due to the hike and the altitude. You also have the option of going down and up with a horse, but it costs ten dollars each way, which none of us was willing to pay. Once having climbed back up, we had a bite to eat and headed for the bus, which unfortunately left much later than planned. The trip back to Quito took us (Evelyn and me, Hannah went home) about five and a half hours – this time, we had to go a bit further because we didn’t go to Hannah’s place. And that was that!

One interesting thing that I can tell from the trip. In that region, nearly all women wear very similar clothing: a hat which in my opinion is similar to urban business men from the 1950s, braided hear, a sweater, a skirt and long socks. It also seemed that they were all wearing a similar blanket (like Scottish plaid). I heard them speaking in a mix of Spanish and Kichwa. On the hat: Hannah told me that each indigenous people has a slightly different type of hat. I didn't notice that before, because there are women in Quito with similar clothing who sell fruits and vegetables on the street. I'll have to try and look more closely in the future. In any case, I didn't take any pictures because I think that shows a lack of toward the people, but I'm sure that you can find pictures on Google.

In other news, this week I have to find participants for my research project (hopefully the database is working again!) and finally plan the trips. I don’t think it’ll happen by next weekend, but if not definitely next week.

(PL)

Ten post będzie krótki. W piątek nocowałem w bardzo fajnym domu mojej koleżanki Hannah poza miastem. Ona zaoferowała podróżować ze mną i Evelyn do Quilotoa, kaldery, o której wspomniałem w zeszłym poście, i też że spędzimy noc u niej, bo jej dom jest trochę bliżej celu podróży. Wcześnie w sobotę wybraliśmy się do Quilotoa, co potrwało trochę dłużej niż trzy godziny. Było dużo zakrętów po drodze i jechaliśmy całkiem szybko, więc było mi trochę niedobrze. Po przyjeździe i obiedzie powędrowaliśmy dookoła całej kaldery, co potrwało o wiele więcej niż się spodziewałem – cztery godziny (źle oceniłem odległość). Cały obwód wynosi mniej więcej 10 kilometrów. Widoki były przepiękne, nie tylko na krater, ale też na krajobrazy wokół, które były zaskakująco różne. Również mieliśmy dużo szczęścia i pod koniec wędrówki mogliśmy podziwiać z daleka bliźniacze szyty gór Illiniza. Oczywiście byliśmy wyczerpani i zmarznięci, ponieważ robiło się coraz zimnej, ale było to przeżycie, o którym później możesz opowiadać.

W niedzielę po śniadaniu zeszliśmy w dół krateru, co potrwało trochę mniej niż pół godziny, i wróciliśmy na górę, co sądzę, że potrwało trochę więcej niż godzinę. Ja uważałem, że to było dosyć trudne, i ciągle brakowało mi oddechu, częściowo przez samą wędrówkę i częściowo przez wysokość. Też można było jechać konno, ale nie chcieliśmy płacić 10 dolarów tylko za powrót. Kiedy byliśmy na górze, zjedliśmy trochę i wsiedliśmy do autokaru, który niestety opuścił miasto o wiele później niż według rozkładu jazdy. Powrót do Quito potrwał (dla Evelyn i dla mnie, Hannah wróciła do domu) około pięć i pół godziny– tym razem faktycznie musieliśmy jechać dalej. I to już koniec historii!

Jedna z ciekawostek, o którym mogę opowiedzieć: w tym regionie, prawie wszystkie kobiety noszą bardzo podobne ubranie: kapelusz w moim zdaniu jak miejscy biznesmani z lat pięćdziesiątych, warkocze, sweter, spódnice, i długie skarpety. Też wydawało mi się, że nosiły taki podobny koc (jak plaid we Szkocji). Słyszałem, że mówią w mieszance hiszpańskiego i kichwa. O kapeluszu: Hannah powiedziała mi, że każdy autochtonny lud ma trochę inny kapelusz. Nie zauważyłem tego, bo też są kobiety w Quito, które sprzedają owoce i warzywa na ulicy, które są podobnie ubrane. Muszę sprawdzić i poobserwować trochę bliżej. W każdym razie, nie robiłem żadnych zdjęć, bo uważam, że to nie pokazuje ludziom dużo szacunku, ale na pewno można znaleźć jakieś w googlu.

Oprócz tego, w tym tygodniu muszę znaleźć uczestniczki i uczestników do badania (mam nadzieję, baza danych już działa!) i wreszcie zaplanować podróż. Nie sądzę, żeby to zaczęło się w tym tygodniu, ale jak nie, to na pewno w następnym.

Trip to Baños / Podróż do Baños

 On Saturday, we travelled to Baños, a tourist town three to four hours away from Quito. The complete name is Baños de Agua Santa (Baths of Holy Water), which has to do with the hot springs in the town – part of its draw both in the past and in the present. Although the town’s economy used to be based on cane sugar, now, apparently, it’s almost only tourism. They do however still produce a taffy-like treat from cane sugar and fruit juices called melcocha – it’s not bad for being almost only sugar, but it’s really hard. The town Baños itself isn’t particularly ugly, but of course, what makes it really nice is the mountains surrounding it.

The six of us arrived at about 12:00, early enough to still do some activities. After getting checked in at the hostel and having a bite to eat, we headed to “La casa del arbol” (The Treehouse), which is a little building with a restaurant and a tree house with a swing over the edge of the mountain. There isn´t actually anything to do there, besides swing, which isn’t as exciting as it might sound, but the sights are beautiful, which include an active volcano (unfortunately, it wasn´t spewing anything when we were there, but I think the evening view must be better anyways). After we got back from there, we went to the mountain waterfall at the edge of town, where you can also get a good view of town. Then we sort of wandered around aimlessly for a while, and ended up going to a free swimming pool with a Jacuzzi, a sauna, and a Turkish bath that smelled like chicken soup. After dinner, the rest went out to party and I went to bed – it was past eleven at that point and I was already lacking sleep, so I thought I should gather my strength for the next day´s activities.

On Sunday we rented bikes from a place that offers different kinds of excursions and that had a deal with our hostel. We paid five dollars apiece to rent the bike, equipment and a map to go on a waterfall tour, which was a pretty good deal. There were five or six waterfalls altogether, and the last two were amazing. The ride, mostly downhill, was also pleasant because of the mountain scenery surrounding us. Along the way, you also had the chance to do bridge jumping and canopying; one of companions did actually jump off the bridge. Except for some downpour when we were at the last waterfall, we had really nice weather as well. To return, a souped-up pickup truck took us back to town with our bikes – we were seventeen in all! Since the trip took us the better part of the day, we didn’t do anything in the evening but eat, and then later relax and play a little guitar in front of the fire at our hostel.

On Monday, we went canyoning, which is basically rapelling down waterfalls, something most of us had never done before and was definitely a new experience. I suppose it’s not difficult to do, but you have to get over the fear of falling. I did slip a lot, but I think that wouldn’t have been as much of a problem had I gone faster. What I especially enjoyed was the great views that we had in the forest. The downside was that, despite the wetsuits we had, we were soaking wet and cold for a few hours straight; the weather wasn’t as good as on Sunday and it even rained for a while. Despite that, I still think it was worth the experience. When we got back, we had lunch while we were waiting for our photos (both of which were part of the $25 package), and then made our way to the bus station after picking up our things from the hostel. I was back home at about 9:30.

It was good to get out and do something considering that work was sort of stressful last week, what with the preparation of the research project and finishing the translation that I was working on. Next weekend, I’m planning on going to the caldera Quilotoa…

(PL) 

W sobotę podróżowaliśmy do Baños, turystycznego miasteczka położonego trzy do czterech godzin jazdy od Quito. Kompletna nazwa to Baños de Agua Santa (Łaźnie Wody Świętej), co jest związane z wodami termalnymi w mieście – to jest jeden z powodów, dlaczego turyści tutaj przyjeżdżają.  Chociaż gospodarka miasta bazowała wcześniej na cukrze trzcinowym, dzisiaj to prawie tylko turystyka. Jednak jeszcze produkują melcocha z cukru trzcinowego i soków. Jest trochę jak toffi, i nie ma złego smaku, lecz jest bardzo twarda. Miasto Baños samo w sobie nie jest bardzo brzydkie, ale oczywiście to, co jest najpiękniejsze to otoczenie.

Nasza szóstka dotarła na miejsce około dwunastej - dość wcześnie, żeby jeszcze coś zobaczyć. Zameldowaliśmy się w schronisku/hostelu i zjedliśmy obiad, a potem wybraliśmy się do „La casa del arbol” (Dom drzewa). To jest budyneczek z restauracją i domkiem na drzewie z huśtawką nad zboczem. Akurat nie było tam niczego ciekawego poza huśtaniem sie na huśtawcę, co nie było jednak tak ekscytujące jak może brzmi, lecz widoki są piękne, do których zalicza się wulkan Tungurahua (niestety, nie wypływało nic z niego, kiedy my byliśmy, ale tak czy siak widoki muszą być lepsze wieczorem). Potem poszliśmy do wodospadu na końcu miasta po drugiej stronie góry, gdzie można się cieszyć dobrym widokiem na miasto. Wtedy przechadzaliśmy się bez celu, i na końcu poszliśmy na bezpłatny basen z jacuzzi, sauną, i gorącą łaźnią turecką, która miała zapach rosołu. Po kolacji, reszta ekipy poszła na imprezę a ja do łóżka – już było po jedenastej i brakowało mi snu, więc, pomyślałem, że powinienem zbierać siły na aktywności czekające na mnie następnego dnia.

W niedzielę wynajęliśmy rowery z agencji, która oferuje różne wycieczki i która ma specjalne oferty dla klientów naszego schroniska. Płaciliśmy na osobę pięć dolarów za wynajęcie roweru, sprzętu i mapy na wycieczkę po wodospadach, co było całkiem dobrą ofertą. Razem było pięć albo sześć wodospadów – ostatnie dwa były niesamowite. Po drodze, też była możliwość skoczenia z mostu na bungee albo uprawiania „canopying”, gdzie zjeżdżasz po linie wysoko nad ziemią. Jeden z moich kolegów zdecydował się skoczyć z mostu. Oprócz deszczu, który nas zaskoczył przy ostatnim wodospadzie, cieszyliśmy całkiem dobrą pogodą.  Żeby wrócić do miasta, pickup przygotowany do odbierania rowerów i ludzi odebrał nas z rowerami – jechało w nim razem siedemnaście osób! Jako że podróż trwała prawie cały dzień, wieczorem nie robiliśmy nic poza jedzeniem, relaksowaniem i graniem  na gitarze przy ognisku przed schroniskiem.

W poniedziałek uprawiliśmy „canyoning”, czyli zjeżdżaniem na linie w dół wodospadów - aktywność, której prawie nikt w grupie nie zrobił wcześniej, więc było to całkiem nowe doświadczenie. Przypuszczam, że nie jest to trudne, ale musisz panować strachem przed upadkiem. Ślizgałem się dużo, ale myślę, że nie byłoby tak trudno, gdybym zjeżdżał szybciej. To co szczególnie podobało mi się podczas tego to były fajne widoki w lesie. Niestety mimo pianki, którą nosiliśmy, byliśmy cali mokrzy i zimni przez kilka godzin. Mimo wszystko, myślę, że było warto tego doświadczyć. Kiedy wróciliśmy, zjedliśmy obiad i jednocześnie czekaliśmy na zdjęcia (zarówno posiłek, jak i zdjęcia były wliczone w cenę oferty na $25), i potem wybraliśmy się na stację autobusową po odbieraniu naszych rzeczy ze schroniska. Ja dotarłem do domu o około 9.30.

Dobrze było wyjechać i zrobić coś innego zwłaszcza, że praca była trochę stresująca w ubiegłym tygodniu przez przygotowanie projektu i skończenie tłumaczenia, nad którym pracowałem. W następnym tygodniu, mam zamiar podróżować do kaldery Quilotoa...